- Ryba rzeczna smażona, kapuśniak wczorajszy, kotlet “Syty”, baranie żeberka w czosnkowym sosie i kapusta duszona z dodatkami. - obojętnie wyliczyła dziewica w zapaćkanym, niegdyś białym fartuchu. - Rybę- powiedziałam. - A mi kapustę z kotletem. - Orsana dokładnie obejrzała krzesło, lecz jednak usiadła, chociaż czarna plama po środku podejrzanie przypominała źle zmytą krew. Wilk wlazł pod stół i zwinął się w kłębek. - A nam wszystkiego, tylko jak najwięcej! - zachichotał gnom. -- Stój! Gdzie idziesz?! I po kubku piwa, oczywiście! - Opowiadaj. - zażądał Rolar, nie czekając na realizacje zamówienia. -- Co się zdarzyło w Arlissie po moim... odjeździe? - No, najpierw ona rwała się i miotała... - Gnom zakaszlał i przygasł. – No… Władczyni nie zaaprobowała twego postępowania . Ona w żaden sposób nie oczekiwała, że podporządkujesz się jej idiotycznemu poleceniu. - Jakiemu poleceniu? - żywo zainteresowała się Or¬sana. - Potrzebny był jej człowiek w Legionie. - objaśnił Rolar, spojrzeniem nakazując przyjacielowi milczeć. Ja po¬patrzałam na wampira co najmniej elokwentnie, lecz on wolał być jawnym i bezwstydnym kłamcą, aniżeli wyjawić prawdę. - Szpieg? - pogardliwie parsknęła dziewczyna. -- Tak ja i wiedziałam! - Szybciej, obserwator. - zmiękczył stwierdzenie Ro¬lar. - Obserwował, uczył się, ale nie podsłuchiwał i sekretnych map nie kradł. I co dalej? Nie wiem, jak Orsana, ale ja mu nie uwierzyłam. Co to jest za “obserwator”, który nie pojawia się w Arlissie miesiącami i, prawdopodobnie, w ogóle nie czuje więzi ze swoją ojczystą doliną. - A dalej zaczęła się sama uciecha... - Gnom sprzątnął ręce ze stołu, pozwalając rozstawić przyniesione przez dziewicę półmiski. Od nich wypływał nie najprzyjemniejszy, lecz zupełnie jadalny zapach. – Ot i tu ona się zamotała. Wszędzie pojawili się wrogowie, spiski, zamachy. Do publicznych straceń, chwała Wielkiemu, nie doszło. Ci, co mądrzejsi albo podpadli Władczyni, dali drapaka przy pierwszych przejawach niebezpieczeństwa. Reszta doczekało się wydalenia, pozostali przycichli, jak myszy pod miotłą. Gnom odrzucił w tył głowę i rytmicznie zabulgotał piwem w przełyku. Rolar chmurnie bębnił po stole palcami, trawiąc nowiny. Orsana raz ugryzła kotlet, a resztę, odsunęła na kraj talerza i zabrała się za kapustę. Moja ryba, okazała się zupełnie zjadliwa - albo też zgłodniałam bardziej, niż myślałam. Zjadłszy kilka kawałków, zaczęłam rozglądać się za solniczką i niepostrzeżenie posypywałam talerz z chlebem szarym proszkiem z saszetki. Orum ostatecznie dopił piwo baraniną, rzucił obgryzione kości pod stół, i po chwili tylko było słychać chrupnięcia. Faktura bez VAT. Czym się wyróżnia? - Potem znaleźli się wrogowie na skalę światową. Że niby ludzie nie szanują jej przepięknej doliny, i elfy jakoś podejrzanie uszami strzygą, a gnomy – szpiedzy Wolmenni! Troli wszystkich powypędzała jeszcze zeszłego razu... no, pamiętasz, kiedy dzieci jej odegrały... - Pamiętam, pamiętam. Przejdź do setna sprawy. - Bądź łaskaw. -- Gnom smutnie zajrzał w pusty kubek i podsunął do siebie miskę z kapuśniakiem. - A tu na dodatek znalazł się nowy doradca. Jakiś emigrant, nikt w Arlissie go nie zna. Czy to on ją podpuszcza, czy to prosto taki głupiec, że źle doradza - ghyr go wie. Teraz do Arlissu, prócz wampirów, nikogo nie wpuszczają. Mieszane rodziny zwiały do Dogewy i Leska. - Duch leśny wie co! - Rolar rozdrażniony, z hukiem postawił kufel na stół, kapuśniak zapluskał w talerzach. -- Ona w ogóle rozumie, co robi? Rozumiem, jeszcze ludzie, zdecydowała się na konflikt z innymi rasami? - Dziękuję - jadowicie powiedziałam. – Bardzo tolerancyjne. - Myślę w stosunku do ekonomii - odpowiedział wampir. – Z dwudziestu przyjeżdżających do Arlissa handlowców dziesięć to elfy i driady, sześć - gnomy, trzy - wampiry z innych dolin, i tylko jeden - człowiek. Jedna sprawa stracić jednego kupca z dwadziestu, a zupełnie inna - dziewiętnaście! - Patrzcie no, jak orientujemy się w międzynarodowych targach - zjadliwie przeciągnęła Orsana. -- Czemu nie poszedłeś do Władczyni pracować jako doradca? Wesele super, rozwód jeszcze lepiej? Rolar i Orum dziwnie na nią popatrzyli, lecz nic nie powiedzieli. - To wszystko? - zapytał wampir gnoma. - Nie, nie wszystko. Co więcej, jak Władczyni dach zabrali, tak i u pozostałych czegoś w domu brakuje!* Widziałem w ostatnich dniach naszego wspólnego znajomego,, Kobbiera. Najpierw udawał, że mnie nie zna, a potem... potem... brak słów! No nie, ty zrozumiesz, co za nikczemnik? On... on... nie postawił swojemu staremu przyjacielowi nawet kubeczka piwa! - Orum za¬chłysnął się od oburzenia. Nie wiedząc o co chodzi, po tragicznym grymasie i histerii w jego głosie można było przypuścić, że niefortunny Kobbier wykończył gorąco ukochaną matulę gnoma. - Nie przeżywaj, Orum, naprawię tę tragiczną zbrodnię. - obiecał Rolar, dźwięcznie mlasnąwszy palcami nad głową. Podskoczywszy do stołu chłopak zręcznie strząsnął z tacy dwa kufle piwa, tak, że obie kiwały się jak bańki wstańki na stóle, a czapki żółtawej piany popełzły wzwyż z zagrażającą prędkością. Orsana z leniwym zainteresowaniem badała przyniesiony kotlet, wyciągając z niego łachmany nieokreślonego pochodzenia. - Teraz pojmuję, dlaczego kotlet nazywa się „Syty”. - w zamyśleniu powiedziała. – Jeden dwa kęsy - i pojmujesz, że nie jesteś już tak głodny… - Wczoraj w stajni zdechło chore źrebię - mrugnął porozumiewawczo gnom, ze świstem wciągając piwną pianę. – chciałem zaciągnąć go na mogiły, lecz ktoś mnie wyprzedził... Orsana szybko postawiła talerz na podłogę. Wilk skoczył i jednym ruchem języka porwał kotlet razem z resztkami dodatków. Przechodząca obok służąca nachyliła się nad pustym talerzem. Niewzruszona dziewczyna postawiła talerz razem z innymi naczyniami, co wzbudziło we mnie pewne podejrzenia. Mam nadzieję, że oni chociaż je płuczą?! - Oj, jaka psina! - tymczasem zasepleniła służka, kucając obok wilka. -- A można ją pogłaskać? - Można... - zmęczona pozwoliłam, odchylając się na oparcie krzesła. -- Tylko to nie psina, a wilk, i obcych nie kocha. Dziewczyna podskoczyła jak oparzona i odsunęła rękę. Wilk leniwie odprowadził ją zmrużonym wzrokiem i znów opuścił mordę na przednie łapy. - A ty teraz jedziesz do Arlissa? - niewyraźnie zainteresował się gnom, żując umoczony w czosnkowym sosie chleb. -- Nie radzę... Zwłaszcza z nimi... Rolar kiwnął na wilka: - U nas nie ma wyboru. - A... jasne. No to sukcesu życzę. Daj choć kosmyk włosów na pamiątkę, w urnie jeszcze jest miejsce! - Żarty się u ciebie... - skrzywił się Rolar i wyjaśnił dziwiącemu się audytorium: - Gnomy spalają swoich nieboszczyków i przechowują cząstki ich prochów w głównej pogrzebowej urnie. Po spaleniu wszyscy przyjaciele i krewni biorą po jednej szczypcie popiołu na pamiątkę. Najstraszniejszą obrazą u gnomów jest nasikanie w urnę. - Dlatego urny należy chować, i możliwie najszybciej jak się da - podchwycił gnom. – Właściwie, właśnie tak straciłem dwie poprzednie... Parsknęliśmy ze śmiechu. - Orum, chcę cię o coś zapytać. -- Rolar odstawił pusty kubek i wprost popatrzył na gnoma. -- Nie wiesz, kto i gdzie sprzedaje młode konie, gniade, rasy belorskiej i ryżej? Interesują mnie partie liczące więcej niż dziesięć sztuk. Odpowiedź nas oszołomiła. W ciągu ostatnich trzech miesięcy sto pięćdziesiąt doborowych ogierów z Kurakowskiej stajni zostały sprzedane... do Arlissa. - Co za bzdura?! – krzyknął Rolar. -- Po co nam konie? Kjaardy są o wiele mocniejsze, szybsze i mądrzejsze! Ja bym nie zaczęła twierdzić tak kategorycznie. Możliwe, Smółka i była mądrzejsza od zwyczajnego konia, lecz wykorzystywała swój rozum rzadko i zawsze głupio. Kalkulator brutto-netto 2000-2021 - Wyliczenie pensji - Kalkulatory INFOR.pl - Niestety, na kjaardy napadła zaraza morowa - z bólem rozłożył ręce gnom. -- Barysznik, który przyjeżdżał po konie, skarżył się, że nie nadążają z ich zakopywaniem. Nasze źrebaki okazały się bardziej odporne... - A kobyły też zdychają? - zapytałam zaniepokojona. - Nie wiem, ale biorą od nas jedynie ogiery. Zapłacili za pięćset sztuk od razu, przebili oferty naszych klientów i teraz konie idą tylko do Arlissa. Zaniepokojeni, wymieniliśmy spojrzenia. - Myślicie, że to związane z... - Ja nie zaczęłam dokańczać, przyjaciele i tak doskonale mnie zrozumieli. - Nie może być - stanowczo oświadczył Rolar. - przypadek! Oni mogli kupić konie wcześniej, trzy miesiące temu lub w ogóle nie w Kuriakach. - A są jasno gniade i ciemne? - uściślił gnom. - Mogą być nawet zwykłe, rude. - Nasze koniki - uśmiechnął się Orum. - jako jedyny prowadzimy czystą linię. Kuriakowskich koni i znakować nie trzeba, każdy znawca od razu je rozpozna. - Ja nie jestem znawcą. - Opędził się niedbale wampir. – a taka maść jest bardzo popularna, pewnie u większość wieśniaków są takie koniki.